10

23 Şubat'ta, bilinçli ya da şans eseri, Sevilla-Barcelona maçını açtım. İlk yarının ortalarına gelinmişti ve ev sahibi 1-0 öndeydi. Güneş, bu sıcak Sevilla öğleden sonrasında sahanın bir tarafına vuruyordu, eğer İspanya'da bulunduysanız veya o coğrafyada çekilmiş birkaç film izlediyseniz bunun rahat bir pazar günü olduğunu tahmin edersiniz. Sandalyeler dışarı atılır, ince kıyafetler seçilir ve sokağın bir ucundan diğerine bağırarak konuşulur.

Bu aynı zamanda, televizyon ekranını on küsur yıl boyunca hafta sonu bu saatlerde açanlar için, Lionel Messi atmosferinin bir parçasıdır. Arjantinli oyuncu, kariyeri boyunca farklı arenalarda ve turnuvalarda rüştünü ispat etmiştir. Yağmurlu bir Londra gecesinde de 22.45'te başlayan bir Lyon kapışmasında da sihrini göstermiştir. Ama en doğal ve rahat hissettiği yer burasıdır. 16.45'te Sevilla'da ayağına gelen bir top, 18.30'da Betis deplasmanında verdiği bir pas… Hepsi, Lionel Messi deneyimine dâhildir.

Şimdi, son iki örneğe bakıp, La Liga'da yaptıklarını tarihin en iyisi olması yönünde ikna edici bulamayabilirsiniz. Ya da bir Dünya Kupası kazanması gerektiğini söyleyebilirsiniz. Veya şu gol rekorunu kırmak, bu pas istatistiğini geçmek zorunda olduğunu ifade edebilirsiniz. Ama düşününce, bütün bunların gerçekten bir önemi var mı? Messi'nin kariyeri düşünüldüğünde böyle şeyler artık mühim mi?

Arjantin futbolunun efsanesi Jorge Valdano, bir keresinde Juan Roman Riquelme için şöyle demişti: "O, zamanın yavaşladığı, sandalyeleri sokağa çıkarıp komşularla oynadığımız yılları hatırlatıyor." O öğleden sonrasında, Sevilla maçını izlerken aklıma bu çok sevdiğim ve bıktırana kadar anmak istediğim örnek geldi. Sonuçta ben de elimdeki kumanda sayesinde başka bir zamana gidiyor, sandalyeleri dışarı atıp sokakta top oynayan çocukları izlediğimi hissediyordum. O çocuklardan biri, inanılmaz üç gol atmış, kapanışı da bir asistle yapmıştı. Sırtında Messi yazıyordu. Sonra güneş battı, artık eve dönme ve akşam yemeğine oturma zamanıydı.